Oeps, iets te vroeg thuis..

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn vorige reisverslag heb geschreven, maar dat is niet zonder reden. Helaas ben ik op zaterdag 15 maart ziek geworden: aan de diarree. Gewone reizigersdiarree of voedselvergiftiging zou in principe na twee of drie dagen gewoon over moeten zijn en daar hoopte ik dan ook op. Gelukkig voelde ik me verder niet heel ziek en heb ik nog wel wat kunnen doen. Zondag voelde me ik helaas wat beroerder en ben ik begonnen met Immodium. Dit werkte niet en ben er maar weer mee gestopt, want de beesten moeten er toch uit :p. Maandagochtend nog steeds geen verbetering, dus maar een eerste bezoekje aan dokter Sawa, die zijn spreekuur heeft op de kliniek van de campus: St. Judes clinic. Met een vingerprikje werd er wat bloed op een glasplaatje gesmeerd, met een heerlijk hygiënische föhn werd het plaatje drooggeblazen om daarna onder de microscoop bekeken te worden. Mijn ontlasting hebben ze daar niet onderzocht (heel handig :p) en aan de hand van dat vingerprikje toch antibiotica gekregen.

Dinsdagochtend leek het wat beter te gaan en was ik optimistisch over mijn laatste twee veldwerkdagen, die kon ik misschien die week nog wel doen :). Helaas was het 's middags weer mis en kreeg ik steeds meer moeite met wat eten. Eigenlijk zou antibiotica vrij snel moeten werken en daarom ben ik woensdag na een lange nacht met veel buikpijn weer naar de dokter gegaan, ook omdat ik me steeds slapper voelde. Dit was ook weer een hele beleving: deze keer mijn ontlasting wel laten onderzoeken en naast de bacterie bleek ik ook nog een amoebe te hebben. Daarom nog een andere soort antibiotica gekregen en daarbij nog een ampul antibiotica die via een infuusnaald in mijn hand werd geinjecteerd en die binnen 24 uur zou moeten werken. Natuurlijk prikten ze links eerst flink mis (door het bloedvat heen), daar zit nu een hele mooie grote blauwe plek. Gelukkig ging rechts wel in een keer goed. Het afbinden van mijn arm deden ze trouwens met een plastic handschoentje rond mijn pols, heel efficiënt en werkzaam...

Toen weer naar huis en naar bed en proberen wat te eten, maar op wat witte rijst en droge toast kreeg ik niks naar binnen. Gelukkig lukte drinken nog wel. Die nacht erg slecht geslapen en ook een ontstekingsreactie aan mijn arm: het bloedvat dat was gebruikt voor de injectie zag er rood en ontstoken uit 's avonds. Gelukkig was dit de volgende ochtend grotendeels weggetrokken! Wel voelde ik me zo beroerd dat ik niet eens de 200 m naar het kantoor op de campus lopen. Door blikseminslag die zondag ervoor hadden we geen wifi meer dus voor contact met de buitenwereld: mn ouders en Wesley/verzekering/vliegmaatschappij moest ik daarnaartoe. Gelukkig heeft de baas daar: Collins me met de auto opgehaald en met hem heb ik overlegd over of het wijs was om te blijven of niet. Omdat ik nog maar een week hoefde en als ik de goede medicijnen zou krijgen waarschijnlijk wel een week nodig zou hebben om weer bij te komen hebben we besloten dat het beter was voor mijzelf om terug te vliegen.

Mijn vader heeft voor de vlucht alles vanuit Nederland kunnen regelen met de KLM, echt top! Ondertussen moest ik terug naar dokter Sawa voor de derde keer die week: maar die vond dat ik me aanstelde en wilde me niet laten gaan (waarschijnlijk omdat ik een blank westers meisje ben waarvan hij denkt dat ze het qua gezondheid nog nooit erger heeft gehad/gezien dan dit). Ook zei hij dat ik niet wist wat ziek zijn was. Toen ben ik heel boos geworden, want dat moeten ze niet tegen me zeggen na alles wat er bij ons thuis afgelopen jaar is gebeurt en zonder me een beetje te kennen. Ik ga natuurlijk niet zomaar mijn supergave reis in Kenia afbreken..! Gelukkig was Collins erbij en heeft hij dokter Sawa verplicht een medische verklaring te schrijven. Daarna zijn we snel vertrokken zodat ik mijn tas in kon gaan pakken. Gelukkig hoef ik nooit meer naar die dokter terug!

Inmiddels was het nieuws in rap tempo over de campus verspreid en kwamen Manuela, Margaret en Sonia aanwaaien om mijn tas helpen in te pakken en me te dwingen wat te eten voordat ik zou vertrekken. Uiteindelijk werd het wat yoghurt van Sonia en een ORS zakje voor de energie, aangezien mn benen niet meer wilden en ik bleef kokhalzen. Echt heel jammer om zo te moeten vertrekken, maar achteraf is het een hele slimme beslissing geweest! Charles (bestuurder van een van de projectwagens) heeft me naar Kisumu gebracht en is gebleven tot ik zeker wist dat de vlucht geregeld was (dit was namelijk nog niet zeker toen ik vertrok, maar we moesten gaan rijden, omdat ik anders die vlucht niet zou kunnen halen als het wel zou lukken).

De ORS heeft me tijdens die rit van vier uur op de been gehouden en eenmaal ingechecked heb ik mijn cola aan een van de beveiligingsmannetjes gegeven, was hij erg blij mee. Op Kisumu zat nog een erg aardige Engelse dame waar ik even een praatje mee heb gemaakt en toen vertrok het vliegtuig naar Nairobi al gelukkig. Op Nairobi hoefde ik ook niet lang te wachten (twee uur). Daar zat ik naast een spaanse, die docente was aan de universiteit van Nairobi, was ook wel gezellig. Ik voelde me steeds beroerder, dus het was erg fijn dat ik met de KLM terug kon vliegen: Nederlands sprekend personeel en de stewardess hield me een beetje in de gaten. Het eten aan boord was geen succes en na wat crackers toch nog eventjes in slaap gevallen. Een uur voordat we gingen landen voelde ik me zo slecht dat ik elke minuut heb zitten aftellen. Gelukkig heb ik het vol kunnen houden tot we geland waren en ben maar gelijk naar de toiletten gerend. Toen mijn bagage nog.. daar moest ik wel even op wachten, ondertussen hangend op mn bagagekarretje. Gelukkig was alles goed gegaan met mijn bagage en toen mocht ik eindelijk naar buiten: daar stonden papa en.. Wesley :D, wat was ik blij om ze weer te zien en wat is het fijn om weer terug te zijn in Nederland. Ondanks dat ik me zo beroerd voelde was het superfijn ze weer te kunnen knuffelen!

Er stond al een doktersafspraak gepland voor 's middags, dus ben thuis eerst onder een (warme!) douche gedoken en ben nog eventjes in slaap gevallen. Toen op naar de dokter: weer twee antibioticakuren, de andere bleken de verkeerde/te lage dosis, waarschijnlijk omdat ze daar out of stock waren. Het was wel heel slim dat ik teruggekomen was zei hij, omdat ik daar anders in een ziekenhuis was belandt en nog niet naar huis had kunnen gaan als het maar iets langer had geduurd. Ook mijn mond is aan de binnenkant helemaal kapot van alle antibiotica/schimmelinfectie en maandag was het allebei nog niet opgeknapt. Daarom weer de dokter gebeld, toch nog even afwachten.. Maar, even afkloppen, het lijkt nu eindelijk op te knappen en ik ben aan het genieten van alle mensen om mij heen en de Nederlandse hygiëne, planning, het eten en nog veel meer wat ik in mijn tijd daar heb gemist! Dit was mijn avontuur voorlopig weer, nu op naar het afronden van het eerste afstudeeronderzoek!